Πίσω στο γυμναστήριο

Τι έμαθα από τις κυρίες

Μπορεί να πέρασε σχεδόν ένας μήνας, αλλά αγαπημένοι αναγνώστες, επέστρεψα! Κι είμαι εδώ δριμύτερη! Ομολογώ πως για λίγο έβγαλα το ίντερνετ από την καθημερινότητά μου μέχρι να βρω τις ισορροπίες με τις νέες αθλητικές συνήθειές μου, αλλά αρχίζω κιόλας να αναπληρώνω.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 2 Απριλίου -όπως είχα υποσχεθεί- όντως πήρα τα αθλητικά μου, γράφτηκα στο γυμναστήριο και πήγα κατευθείαν στο πρόγραμμα της yoga για να αποφύγω έναν αντιπαθητικό που δίδασκε το αερόμπικ. Όταν έφτασα ανακάλυψα πρώτα ότι ο σπαστικός γυμναστής είχε φύγει, φαντάζομαι θα βρήκε αλλού δουλειά γιατί ήταν σπαστικός αλλά καλός, και το γυμναστήριο είχε ξεκινήσει προγράμματα zumba! Εκεί έμαθα τα καλύτερα πράγματα, αλλά θα φτάσω αργότερα σε αυτό.

Ξεκίνησα που λέτε, swaha yoga (ή κάπως έτσι λέγεται) με μεγάλη δυσκολία και σχεδόν έκλαιγα από τους πόνους που ένιωθα σε κάθε νυσταγμένο μυ. Αλλά το επόμενο πρωί ήδη ξύπνησα πιο δυνατή. Αποφάσισα λοιπόν, να πηγαίνω κάθε μέρα στο γυμναστήριο -εκτός ΣΚ βεβαίως. Παράλληλα κατέβασα και dvd γυμναστικής στο σπίτι, από αυτά που βλέπεις μια τύπισσα που σου δείχνει πώς να σηκώνεις το βαράκι και να κάνεις τον κοιλιακό. Σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα, υπάρχουν dvd για όλα τα γούστα, είδη και επίπεδα, ακόμα και με χορό. Και παράλληλα έχεις και κάποιον -έστω από την τηλεόραση- να σου φωνάζει και να σε παροτρύνει. Γιατί προσωπικά, όσο κι αν μου αρέσει η γυμναστική, μόνη μου βαριέμαι αφάνταστα να κάνω ακόμα και ένα σετ κοιλιακών.

6 Week Six-Pack, Jillian Michaels

Extreme Shed & Shred, Jillian Michaels

Xtreme Timesaver Training, Jackie Warner

Αυτές τις μέρες κάνω αυτά τα 3 παραπάνω εναλλάξ. Το πιάσιμο είναι έντονο προς το παρόν, αλλά υποχωρεί με ζεστό μπάνιο και διατάσεις. Η αλήθεια είναι ότι στο γυμναστήριο πιάνομαι περισσότερο, αλλά ευελπιστώ ότι σε έξι εβδομάδες θα αποκτήσω 6-pack όπως υποσχέθηκε η Jillian.

Πριν επιστρέψω σ'αυτά που έμαθα από τις κυρίες στο γυμναστήριο, μια άλλη παρένθεση... επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, σας προτείνω να πάτε σε ένα δημοτικό γυμναστήριο. Στο δικό μου ως φοιτήτρια πληρώνω 7,5€ το μήνα και οι υπόλοιποι νομίζω 10-15€. Έχει αρκετά όργανα γυμναστικής, είναι καθαρό -τουλάχιστον οι αίθουσες- και παρέχει πολύ καλά ομαδικά προγράμματα πρωί-απόγευμα. Κλείνει παρένθεση.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη με έναν άλλο σημαντικό, ίσως το σοβαρότερο, υπαρξιακό μου φόβο: τα γηρατειά. Καταλαβαίνω πως το σώμα μου και το πρόσωπό μου θα αλλάξουν μεγαλώνοντας και αυτό είναι δεκτό γιατί θα είναι απόδειξη ότι έχω ζήσει. Ωστόσο, έχω έρθει πολλές φορές σε επαφή με ηλικιωμένους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν: έχουν για παράδειγμα άνοια και και ξεχνούν να πάνε τουαλέτα ή ακόμα και πώς πλένονται. Κι αυτό δεν το αντέχω. Το σαββατοκύριακο επισκέφτηκα μια θεία μου η οποία ατυχώς λόγω αδιάφορων στενότερων συγγενών κατέληξε σε ένα δήθεν εκκλησιαστικό γηροκομείο. Έχει το μυαλό της αλλά αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το σώμα της και επιπλέον πια δεν βλέπει καθόλου. Όλη μέρα είναι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, δεν μιλάει με κανέναν, μόνο περιμένει να την ταΐσουν και να της δώσουν λίγο νερό με τα φάρμακά της. Όταν είδα της προάλλες τη θεία, θυμήθηκα πώς ήταν πριν μερικά χρόνια, όταν με περιποιόταν και όταν με έπαιζε στα πόδια της και μου τραγουδούσε (αυτό το τελευταίο το βλέπω σε βίντεο). Γιατί αυτή η γυναίκα να καταλήξει τόσο ανήμπορη;

Παράλληλα πήγαινα στα μαθήματα της zumba, όπου το τμήμα μου αποτελείται κατά 90% από γυναίκες στη σύνταξη. Κάποιες είναι 70 τουλάχιστον, άλλες ξεπερνούν τα 80, είναι τέλος πάντων γύρω στην ηλικία της θείας μου. Αυτές οι κυρίες καταρχάς γουστάρουν να μαθαίνουν λάτιν χορούς. Δεν μαθαίνουν μόνο τα βήματα της salsa και του cha-cha, αλλά γουστάρουν να κουνούν και το κωλαράκι και το λένε! Ναι, χορεύουν και reggaeton. Χορεύουν τραγούδια όπως αυτό και αυτό! Τα είδα όλα όταν η μεγαλύτερη κυρία ζήτησε το "Nossa" επί λέξη και όλες μαζί ήξεραν να το τραγουδήσουν. Και όταν κάναμε την γνωστή πρόστυχη κίνηση του Ai Se Eu Te Pego με τη λεκάνη μπροστά, σχολίαζαν πονηρά. Και εκεί κατάλαβα ότι όσο προχώ και σεξουαλικά απελευθερωμένοι να το παίζουμε εμείς η γενιά του Sex & the City και των παρεμφερών βιβλίων κι εκπομπών, αυτές οι κυρίες ξέρουν, οι παλιές καραβάνες ξέρουν.

Και εδώ αναρωτιέμαι, η κυρία 80plus έχει περισσότερες αντοχές στη ζωή της χάρη στην άσκηση; Να κάνει άραγε ακόμα σεξ; Ο παππούς μου πάντως το σταμάτησε στα 85 γιατί δήλωσε ότι βαρέθηκε τη γυναίκα του (ευτυχώς δεν είναι η γιαγιά μου αυτή). Και τελευταίο και σοβαρότερο, όταν αυτή η κυρία θα φτάσει να πεθάνει, αυτό θα συμβεί ενώ νιώθει ευεξία ή αναπόφευκτα θα καταλήξει σε ένα κρεβάτι, αδύνατη να φροντίσει τον εαυτό της, όπως πολλοί ηλικιωμένοι στις μέρες μας;

Ελπίζω να πεθάνω σε τέτοια φυσική κατάσταση.

Και το ντύσιμό της μ'αρέσει τα μάλα!

Υπαρξιακοί προβληματισμοί

Την πιο όμορφη εποχή του χρόνου (γιατί η πιο hot είναι το καλοκαίρι) εγώ είχα την πιο καταθλιπτική διάθεση. Κι αυτό γιατί, παρότι τα δέντρα έξω από το σπίτι άρχισαν να ανθίζουν και ήθελα μόνο να βγω έξω να χαρώ τις μυρουδιές με το αίσθημα, ένα άλλο αίσθημα μιζέριας με κατέκλυζε και δεν ήθελα να με δει ψυχή.

Το περίεργο είναι ότι για μένα αυτή η περίοδος ήταν πάντα πολύ αγαπημένη. Με τον Απρίλιο, βλέπεις, αρχίζει αυτή η εποχή που θες να είσαι όλη μέρα έξω, που ξαφνικά ερωτεύεσαι όλο τον κόσμο -για τον οποίο μπορεί να αδιαφορούσες προηγουμένως- μόνο και μόνο γιατί μαζί με τα λουλούδια ανθίζουν και οι ορμόνες. είναι η εποχή που μυρίζει καλοκαίρι και δεν είναι παράλογο να πας στην παραλία (για μια ηλιοθεραπεία, είπαμε). It's the time of the season.

Όταν πήγαινα σχολείο, κάθε τέτοια περίοδο, θυμάμαι το διευθυντή να κάνει παρατήρηση στην προσευχή να μην ερωτοτροπούν οι μαθητές στο προαύλιο. Ήταν αλήθεια πως με το που άνοιγε ο καιρός, ξαφνικά ξυπνούσαν και νέα ειδύλλια που δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Βασικά οι ξαναμμένοι έφηβοι απλά χέστηκαν να βρουν ένα πιο κρυφό μέρος, ακόμα και όταν περνούσε μία στριμμένη καθηγήτρια και απειλούσε με αποβολές. Ήταν τόσο διεστραμμένο και φιλελεύθερο το σχολείο, που, γύρω στην τρίτη γυμνασίου είχε βγει η εξής μόδα: να κλείνουν οι συμμαθητές ραντεβού για φάσωμα. Δηλαδή έλεγε το αγόρι (ή και το κορίτσι συχνότατα) "έλα σπίτι μου στις 10", χωρίς date, χωρίς φλερτ, χωρίς τίποτα ατμοσφαιρικό. Και μάλιστα το φάσωμα, εκτός από φιλιά και αγκαλιές- περιελάμβανε και κωλοδάχτυλο. Όχι δάχτυλο, όχι παιχνίδια με τον κόλπο, ΚΩΛΟδάχτυλο. Η μάνα μου τότε είχε πει πως θα το συμβούλευσε κανένας ανώμαλος πατέρας στο γιο του και μετά το πήραν και το έκαναν όλοι. Μπορεί και να ακολουθείτο τέτοια πρακτική για να μην ξεπαρθενιάστουν οι κοπέλες. Ποιος ξέρει; Εγώ θά'μουν πολύ αθώα για να μην μου το πρότειναν. Τέλος με την παρένθεση, θα επιστρέψω στο θέμα μου.

Το λοιπόν, τον τελευταίο καιρό είχα μισήσει τον εαυτό μου και κυρίως το σώμα μου. Ομολογώ πως είχα φτάσει να μην έχω όρεξη για αναπαραγωγικές διαδικασίες. Εδώ και μήνες είχα αφοσιωθεί στις πνευματικές δραστηριότητες και στις εξόδους (επειδή δεν μπορούσα να αρνηθώ καμία πρόταση) με άμεση συνέπεια να κόψω το γυμναστήριο (στο οποίο πήγαινα βεβαίως μόνο για τα ομαδικά). Στην αρχή ήταν όλα καλά. Μετά από λίγο άρχισα να κουράζομαι εύκολα και λίγο αργότερα έβαλα το αγόρι να κάνει εκείνο όλη τη δουλειά. Εκεί κάτι άρχιζα να νιώθω ότι δεν πάει καλά, αλλά ακόμα δεν καταλάβαινα τι. Τις προάλλες όμως έφτασα να έχω φριχτούς πόνους στην πλάτη. Δεν ήταν ο πόνος που παίρνεις παυσίπονο και περνάει, ήταν μια μόνιμη ενόχληση που μειωνόταν μόνο όταν ξάπλωνα "τ'ανάσκελα". Έτσι όμως κάνεις δεν μπορεί να ζήσει για πολύ. Συνεπώς αποφάσισα να συνεχίσω το γυμναστήριο και τη φυσικοθεραπεία, προκειμένου να συμφιλιωθώ ξανά με το σώμα μου που τελευταία είχε γίνει μια φυλακή.

Σε αυτό το συμπέρασμα δεν έφτασα εύκολα. Όταν μάλιστα αποφασίζεις να έχεις μια οφισιαλ σχέση με έναν άνθρωπο, αμέσως μπαίνεις στη διαδικασία να μοιράζεσαι το χρόνο σου. Ταυτόχρονα όταν φτάσεις να πεις "δεν αντέχω άλλο, πιέζομαι, τρελένομαι" ο άλλος θα νομίσει αυτόματα ότι φταίει και βαρέθηκες και λοιπά δραματικά. Όμως δεν είναι κακό να πατάς καμιά φορά την παύση. Καταρχάς γιατί δεν μπορείς να είσαι καλά με κανέναν αν δεν είσαι καλά πρώτα με τον εαυτό σου. Όπως λένε κιόλας πολλοί, δεν θα σε αγαπήσει κανείς αν δεν σε αγαπάς εσύ πρώτα. Κατά δεύτερον, όλοι σίγουρα κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο που δεν αντέχεται άλλο ο τρόπος ζωής. Γι'αυτό υπάρχουν και οι διακοπές ώστε να μην τρελαθούμε, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αρκούν. Νομίζω από τη λιγοστή μου εμπειρία, πως όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο χρειάζεται να δώσεις στον εαυτό σου μια μέρα άδεια να μαλακιστεί και λιγάκι. Δεν εννοώ να αυνανιστεί -βεβαίως κι αυτό καλοδεχούμενο είναι- αλλά να χαζολογήσει μες στο σπίτι χωρίς λόγο και αιτία. Μια μέρα που προορίζεται αποκλειστικά για να μειωθεί η ταχύτητα με την οποία έχει φορτσάρει το μυαλό το τελευταίο διάστημα έντασης. Μόνο τότε, αφού τελειώσει αυτή η διαδικασία, μπόρεσα να δω τι έκανα λάθος.

Η "μια μέρα" είναι καθαρά μεταφορική, καθώς κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες και υποχρεώσεις. Θυμάμαι παρεμπιπτόντως ένα "διαμαντάκι" κείμενο του αγαπημένου μου Πίκου για τη μοναξιά. Όσο και να προσπαθήσω να βρω μια πρόταση που να το περιγράψει, απλά θα γράψω κάτι ακατανόητο ή θα κοπιάρω το αρχικό κείμενο, οπότε απλά διαβάστε το. Επανερχόμενη στη "μέρα της άδειας", αυτή μπορεί να είναι και τα 20 λεπτά στο ντους ή η λίγη ώρα μπροστά στο καθρέφτη, όπου θα μείνεις για μερικά λεπτά μακριά από όλους, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό σου.

Προς το παρόν πάω να βγάλω τα αθλητικά από την ντουλάπα, να αντιμετωπίσω το αερόμπικ...