Τρία και κάτι χρόνια μετά

Τέσσερα ή καλύτερα τρία και κάτι χρόνια πέρασαν από την τελευταία ανάρτηση που έκανα στο blog. Ξαναγύρισα πολλές φορές και χαιρόμουν με τις συνεχείς επισκέψεις στη σελίδα, αλλά δεν μπορούσα να γράψω ούτε λέξη.

Αυτά τα χρόνια συνέβησαν πολλά που άλλαξαν τη ζωή μου. Οι παλιότεροι αναγνώστε μπορεί να θυμάστε τα προβλήματα που είχα με τη μέση μου. Ίσως σιγά-σιγά να αρχίσω να μιλάω και γι'αυτά. Θα δούμε.

Είχα λοιπόν τόσα πράγματα να κάνω που κάποια στιγμή το Αμμοδοχείο ξεχάστηκε εντελώς.

Τώρα λοιπόν που κάνω ακόμα περισσότερα αποφάσισα να το ξανανοίξω και προς μεγάλη μου έκπληξη -και χαρά- το Αμμοδοχείο συνέχιζε να έχει καθημερινά δεκάδες προβολές και λέω στην ουρά μου "δε γίνεται να τους αφήσουμε έτσι, κάτι πρέπει να κάνουμε γι'αυτό". Βέβαια, πολύ πιθανό να έφταιγε και ο τίτλος της τελευταίας μου ανάρτησης. Όχι να υπερβάλλουμε αλλά το σεξ είναι πιασάρικο, πώς το λένε!

Δεύτερο σοκ: έχουμε ιντερνάσιοναλ κοινό! Δηλαδή μα τη Θεά Μπαστέτ, δείτε το κοινό μου τον τελευταίο μήνα!

Πρώτη χώρα Ουκρανία, τρίτη Ρωσία, τέταρτη Αμερική και ακολουθούν Κύπρος (εντάξει, κοινό από εκεί είχαμε πάντα ;)) Βέλγιο, Γαλλία, UK, Γερμανία, Ιρλανδία. Με συγκινείτε φίλοι μου, να το ξέρετε. Μη διαβάζετε όμως μόνο. Αφήστε και κανά μήνυμα, στείλτε μου φωτογραφίες από εκεί που βρίσκεστε.

Εγώ πάντως, ήρθα πίσω για να μείνω.

--> Υ.Γ.: Πόσο άλλαξε η μπλογκόσφαιρα όσο έλειπα; Πολλοί αγαπημένοι κλείσατε ή κάνατε ιδιωτικά τα ιστολογιά σας. Όσοι είστε στη δεύτερη κατηγορία, προσκαλέστε με να μπορώ να τα διαβάζω ξανά. Επίσης, πόσα καινούρια γαμάτα ιστολόγια δημιουργήθηκαν; Θα σας μάθω όλους!

Τα καλά κορίτσια παίρνουν μόνο πίπες

Κι έτσι δειλά-δειλά επιστρέφω στο αμμοδοχείο μου μετά τις καλοκαιρινές μου ανακαλύψεις για να καυτηριάσω την καθημερινή πραγματικότητα με τα μάτια μιας μικρής γατούλας.

Μιας και κάθε Σεπτέμβρης μου φέρνει στο μυαλό νέα ξεκινήματα, θα μπορούσα να ασχοληθώ κι εγώ με τα πολιτικά τεκταινόμενα και να σχολιάσω τις βάσεις για τις σχολές που ανακοινώθηκαν την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν ξέρω πόσους τους ενδιαφέρει, μάλλον ακόμα λιγότεροι από αυτούς θα παρατήρησαν ότι φέτος υπήρχε ειδική κατηγορία "Μουσουλμάνοι" οι οποίοι στην πλειονότητά τους μπήκαν με βαθμούς κάτω της βάσης. Στη Νομική Αθηνών μπήκε με 7.000 μόρια! Παράλληλα, φέτος κόπηκε η χορήγηση 10% επί της βαθμολογίας σε αθλητές με ευρωπαϊκές ή παγκόσμιες διακρίσεις. Από αυτό καταλαβαίνω δύο πράγματα: αφενός η Ελλάδα αποφάσισε να μη στηρίξει τους αθλητές και τις θυσίες τους˙ αφετέρου το κράτος αποφάσισε από όλες τις θρησκευτικές μειονότητες να στηρίξει τους Μουσουλμάνους. Όχι τους Εβραίους. Ούτε τα ορφανά και τα παιδιά κάτω του ορίου της φτώχειας. Τα Ivy Colleges είναι χαζά και υποδεέστερα που δίνουν υποτροφίες στους αθλητές και τους πολύ έξυπνους μαθητές που δεν έχουν για τα δίδακτρα.

Αλλά μάλλον τα πολιτικά δεν μου πάνε γιατί κατσουφιάζουν τα μουστάκια μου και ξέρω πως ανυπομονείτε να διαβάσετε τις υπέροχες ιστορίες που άκουσα το καλοκαίρι.

Πάω ωραία και καλά σε ένα μπάρμπεκιου γενεθλίων στα Βόρεια Προάστια... Για καλή μου ή όχι τύχη έχει και άτομα της δικής μου ηλικίας και πιάνουμε κουβέντα για τις διακοπές. Η μεγαλύτερη τύπισσα που είχε μόλις τελειώσει τις σπουδές της στο εξωτερικό, δήλωσε με τουπέ ότι δεν πήγαινε διακοπές τον τελευταίο καιρό γιατί δεν έβρισκε νόημα. "Τι εννοείς;", ρώτησα όλο απορία εγώ. "Ε τι, να πάω σε ένα νησί με φίλες και να ξεφτιλιστώ; Γιατί, για ποιο λόγο πας σε νησί, για να φασώσεις αγόρια. Το κάνω από τα 17 μου και πια (στα 24) δεν βρίσκω νόημα σε αυτό." Που να πηδιόταν κιόλας, λιθοβολισμός θα της άξιζε.

Δεύτερο τραπέζι, γνωρίζω ένα 16χρονο όμορφο γατάκι ομοίου εισοδήματος που μου λέει τον πόνο του για το σχολείο που πηγαίνει και δεν βρίσκει normal κόσμο. Και έμαθα πώς περνούν στα πάρτι τα Βόρεια Προάστια: μεθούν και πέφτουν στις πισίνες (μέχρι εδώ ok), γδύνονται και τσιτσιδώνονται (λίγο too much για σχολείο) η cool δημοφιλής τύπισσα πιπώνει άλλους 10 (...)

Μία άλλη κοπέλα, σε μια πιο μεσοαστική περιοχή αυτή τη φορά, όταν πήγαινε σχολείο τα είχε με ένα αγόρι, αλλά προκειμένου να μείνει παρθένα, του έδινε κώλο (να και τα οθωμανικά).

Σε επόμενη συζήτηση αγοριών μαθαίνω ότι τα 12χρονα παίρνουν μόνο πίπες και δεν σου κάθονται και γενικώς οι άνδρες περιμένουν μία γυναίκα να τους παίξει την φλογέρα πριν την ικανοποιήσουν σεξουαλικά. Και τέλος άκουσα την αδερφή μου να συμβουλεύει στο τηλέφωνο μία φίλη της γύρω στα 26 που θέλει να ρίξει έναν τύπο. Αδερφή: "Ελπίζω να μην του έκατσες από τώρα..." - Φίλη: "Τι λες! Ούτε καν! Μόνο πίπα του πήρα!"

Βλέπω συνεχώς τα κορίτσια και τις νεαρές γυναίκες γυναίκες να κάνουν τα πάντα για να ικανοποιήσουν τους άντρες και να είναι αρεστές, αδιαφορώντας για τη δική τους ικανοποίηση. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Αμέρικα, που πρωτοστατεί σε τέτοιες μόδες, το ποσοστό που τελειώνει με το σύντροφό τους φτάνει το 28,6%. Δηλαδή, άμα κάνεις σεξ θα είσαι εύκολη, ενώ άμα πέσεις στα γόνατα θα σε θεωρήσει δύσκολη;

Γιατί ρε κορίτσια; Γιατί τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση;

Και όταν έχω γράψει περήφανη όλο αυτό το άρθρο και είμαι έτοιμη να το δημοσιεύσω, έρχεται και η ίδια μου η φίλη και μου κάνει τον παρακάτω διάλογο:

- Από τον Μάιο έχω να κάνω σεξ.
- Μα μέχρι πρόσφατα δεν τραβιόσουν με τον τύπο; Δεν βρισκόσασταν;
- Ε τον Ιούνιο σταματήσαμε. Του πήρα μόνο πίπα τότε δεν μετράει.
- Καλά, και γιατί δεν έκανες σεξ;!
- Ήμουν αξύριστη, δεν ήθελα.
- Και γιατί του πήρες πίπα; Ένιωθες τύψεις;
- Όχι ηλίθια! Γιατί ήθελα προφανώς!
- Και η δική σου ικανοποίηση;
- Μα μου αρέσει να το κάνω, πάρα πολύ.
- Και ο οργασμός;
.......................................................

Άντε καλό μας φθινόπωρο!

censored *

Πίσω στο γυμναστήριο

Τι έμαθα από τις κυρίες

Μπορεί να πέρασε σχεδόν ένας μήνας, αλλά αγαπημένοι αναγνώστες, επέστρεψα! Κι είμαι εδώ δριμύτερη! Ομολογώ πως για λίγο έβγαλα το ίντερνετ από την καθημερινότητά μου μέχρι να βρω τις ισορροπίες με τις νέες αθλητικές συνήθειές μου, αλλά αρχίζω κιόλας να αναπληρώνω.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. 2 Απριλίου -όπως είχα υποσχεθεί- όντως πήρα τα αθλητικά μου, γράφτηκα στο γυμναστήριο και πήγα κατευθείαν στο πρόγραμμα της yoga για να αποφύγω έναν αντιπαθητικό που δίδασκε το αερόμπικ. Όταν έφτασα ανακάλυψα πρώτα ότι ο σπαστικός γυμναστής είχε φύγει, φαντάζομαι θα βρήκε αλλού δουλειά γιατί ήταν σπαστικός αλλά καλός, και το γυμναστήριο είχε ξεκινήσει προγράμματα zumba! Εκεί έμαθα τα καλύτερα πράγματα, αλλά θα φτάσω αργότερα σε αυτό.

Ξεκίνησα που λέτε, swaha yoga (ή κάπως έτσι λέγεται) με μεγάλη δυσκολία και σχεδόν έκλαιγα από τους πόνους που ένιωθα σε κάθε νυσταγμένο μυ. Αλλά το επόμενο πρωί ήδη ξύπνησα πιο δυνατή. Αποφάσισα λοιπόν, να πηγαίνω κάθε μέρα στο γυμναστήριο -εκτός ΣΚ βεβαίως. Παράλληλα κατέβασα και dvd γυμναστικής στο σπίτι, από αυτά που βλέπεις μια τύπισσα που σου δείχνει πώς να σηκώνεις το βαράκι και να κάνεις τον κοιλιακό. Σας τα προτείνω ανεπιφύλακτα, υπάρχουν dvd για όλα τα γούστα, είδη και επίπεδα, ακόμα και με χορό. Και παράλληλα έχεις και κάποιον -έστω από την τηλεόραση- να σου φωνάζει και να σε παροτρύνει. Γιατί προσωπικά, όσο κι αν μου αρέσει η γυμναστική, μόνη μου βαριέμαι αφάνταστα να κάνω ακόμα και ένα σετ κοιλιακών.

6 Week Six-Pack, Jillian Michaels

Extreme Shed & Shred, Jillian Michaels

Xtreme Timesaver Training, Jackie Warner

Αυτές τις μέρες κάνω αυτά τα 3 παραπάνω εναλλάξ. Το πιάσιμο είναι έντονο προς το παρόν, αλλά υποχωρεί με ζεστό μπάνιο και διατάσεις. Η αλήθεια είναι ότι στο γυμναστήριο πιάνομαι περισσότερο, αλλά ευελπιστώ ότι σε έξι εβδομάδες θα αποκτήσω 6-pack όπως υποσχέθηκε η Jillian.

Πριν επιστρέψω σ'αυτά που έμαθα από τις κυρίες στο γυμναστήριο, μια άλλη παρένθεση... επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, σας προτείνω να πάτε σε ένα δημοτικό γυμναστήριο. Στο δικό μου ως φοιτήτρια πληρώνω 7,5€ το μήνα και οι υπόλοιποι νομίζω 10-15€. Έχει αρκετά όργανα γυμναστικής, είναι καθαρό -τουλάχιστον οι αίθουσες- και παρέχει πολύ καλά ομαδικά προγράμματα πρωί-απόγευμα. Κλείνει παρένθεση.

Αυτές τις μέρες λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη με έναν άλλο σημαντικό, ίσως το σοβαρότερο, υπαρξιακό μου φόβο: τα γηρατειά. Καταλαβαίνω πως το σώμα μου και το πρόσωπό μου θα αλλάξουν μεγαλώνοντας και αυτό είναι δεκτό γιατί θα είναι απόδειξη ότι έχω ζήσει. Ωστόσο, έχω έρθει πολλές φορές σε επαφή με ηλικιωμένους που δεν μπορούν να αυτοεξυπηρετηθούν: έχουν για παράδειγμα άνοια και και ξεχνούν να πάνε τουαλέτα ή ακόμα και πώς πλένονται. Κι αυτό δεν το αντέχω. Το σαββατοκύριακο επισκέφτηκα μια θεία μου η οποία ατυχώς λόγω αδιάφορων στενότερων συγγενών κατέληξε σε ένα δήθεν εκκλησιαστικό γηροκομείο. Έχει το μυαλό της αλλά αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το σώμα της και επιπλέον πια δεν βλέπει καθόλου. Όλη μέρα είναι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι, δεν μιλάει με κανέναν, μόνο περιμένει να την ταΐσουν και να της δώσουν λίγο νερό με τα φάρμακά της. Όταν είδα της προάλλες τη θεία, θυμήθηκα πώς ήταν πριν μερικά χρόνια, όταν με περιποιόταν και όταν με έπαιζε στα πόδια της και μου τραγουδούσε (αυτό το τελευταίο το βλέπω σε βίντεο). Γιατί αυτή η γυναίκα να καταλήξει τόσο ανήμπορη;

Παράλληλα πήγαινα στα μαθήματα της zumba, όπου το τμήμα μου αποτελείται κατά 90% από γυναίκες στη σύνταξη. Κάποιες είναι 70 τουλάχιστον, άλλες ξεπερνούν τα 80, είναι τέλος πάντων γύρω στην ηλικία της θείας μου. Αυτές οι κυρίες καταρχάς γουστάρουν να μαθαίνουν λάτιν χορούς. Δεν μαθαίνουν μόνο τα βήματα της salsa και του cha-cha, αλλά γουστάρουν να κουνούν και το κωλαράκι και το λένε! Ναι, χορεύουν και reggaeton. Χορεύουν τραγούδια όπως αυτό και αυτό! Τα είδα όλα όταν η μεγαλύτερη κυρία ζήτησε το "Nossa" επί λέξη και όλες μαζί ήξεραν να το τραγουδήσουν. Και όταν κάναμε την γνωστή πρόστυχη κίνηση του Ai Se Eu Te Pego με τη λεκάνη μπροστά, σχολίαζαν πονηρά. Και εκεί κατάλαβα ότι όσο προχώ και σεξουαλικά απελευθερωμένοι να το παίζουμε εμείς η γενιά του Sex & the City και των παρεμφερών βιβλίων κι εκπομπών, αυτές οι κυρίες ξέρουν, οι παλιές καραβάνες ξέρουν.

Και εδώ αναρωτιέμαι, η κυρία 80plus έχει περισσότερες αντοχές στη ζωή της χάρη στην άσκηση; Να κάνει άραγε ακόμα σεξ; Ο παππούς μου πάντως το σταμάτησε στα 85 γιατί δήλωσε ότι βαρέθηκε τη γυναίκα του (ευτυχώς δεν είναι η γιαγιά μου αυτή). Και τελευταίο και σοβαρότερο, όταν αυτή η κυρία θα φτάσει να πεθάνει, αυτό θα συμβεί ενώ νιώθει ευεξία ή αναπόφευκτα θα καταλήξει σε ένα κρεβάτι, αδύνατη να φροντίσει τον εαυτό της, όπως πολλοί ηλικιωμένοι στις μέρες μας;

Ελπίζω να πεθάνω σε τέτοια φυσική κατάσταση.

Και το ντύσιμό της μ'αρέσει τα μάλα!

Υπαρξιακοί προβληματισμοί

Την πιο όμορφη εποχή του χρόνου (γιατί η πιο hot είναι το καλοκαίρι) εγώ είχα την πιο καταθλιπτική διάθεση. Κι αυτό γιατί, παρότι τα δέντρα έξω από το σπίτι άρχισαν να ανθίζουν και ήθελα μόνο να βγω έξω να χαρώ τις μυρουδιές με το αίσθημα, ένα άλλο αίσθημα μιζέριας με κατέκλυζε και δεν ήθελα να με δει ψυχή.

Το περίεργο είναι ότι για μένα αυτή η περίοδος ήταν πάντα πολύ αγαπημένη. Με τον Απρίλιο, βλέπεις, αρχίζει αυτή η εποχή που θες να είσαι όλη μέρα έξω, που ξαφνικά ερωτεύεσαι όλο τον κόσμο -για τον οποίο μπορεί να αδιαφορούσες προηγουμένως- μόνο και μόνο γιατί μαζί με τα λουλούδια ανθίζουν και οι ορμόνες. είναι η εποχή που μυρίζει καλοκαίρι και δεν είναι παράλογο να πας στην παραλία (για μια ηλιοθεραπεία, είπαμε). It's the time of the season.

Όταν πήγαινα σχολείο, κάθε τέτοια περίοδο, θυμάμαι το διευθυντή να κάνει παρατήρηση στην προσευχή να μην ερωτοτροπούν οι μαθητές στο προαύλιο. Ήταν αλήθεια πως με το που άνοιγε ο καιρός, ξαφνικά ξυπνούσαν και νέα ειδύλλια που δεν μπορούσαν να κρυφτούν. Βασικά οι ξαναμμένοι έφηβοι απλά χέστηκαν να βρουν ένα πιο κρυφό μέρος, ακόμα και όταν περνούσε μία στριμμένη καθηγήτρια και απειλούσε με αποβολές. Ήταν τόσο διεστραμμένο και φιλελεύθερο το σχολείο, που, γύρω στην τρίτη γυμνασίου είχε βγει η εξής μόδα: να κλείνουν οι συμμαθητές ραντεβού για φάσωμα. Δηλαδή έλεγε το αγόρι (ή και το κορίτσι συχνότατα) "έλα σπίτι μου στις 10", χωρίς date, χωρίς φλερτ, χωρίς τίποτα ατμοσφαιρικό. Και μάλιστα το φάσωμα, εκτός από φιλιά και αγκαλιές- περιελάμβανε και κωλοδάχτυλο. Όχι δάχτυλο, όχι παιχνίδια με τον κόλπο, ΚΩΛΟδάχτυλο. Η μάνα μου τότε είχε πει πως θα το συμβούλευσε κανένας ανώμαλος πατέρας στο γιο του και μετά το πήραν και το έκαναν όλοι. Μπορεί και να ακολουθείτο τέτοια πρακτική για να μην ξεπαρθενιάστουν οι κοπέλες. Ποιος ξέρει; Εγώ θά'μουν πολύ αθώα για να μην μου το πρότειναν. Τέλος με την παρένθεση, θα επιστρέψω στο θέμα μου.

Το λοιπόν, τον τελευταίο καιρό είχα μισήσει τον εαυτό μου και κυρίως το σώμα μου. Ομολογώ πως είχα φτάσει να μην έχω όρεξη για αναπαραγωγικές διαδικασίες. Εδώ και μήνες είχα αφοσιωθεί στις πνευματικές δραστηριότητες και στις εξόδους (επειδή δεν μπορούσα να αρνηθώ καμία πρόταση) με άμεση συνέπεια να κόψω το γυμναστήριο (στο οποίο πήγαινα βεβαίως μόνο για τα ομαδικά). Στην αρχή ήταν όλα καλά. Μετά από λίγο άρχισα να κουράζομαι εύκολα και λίγο αργότερα έβαλα το αγόρι να κάνει εκείνο όλη τη δουλειά. Εκεί κάτι άρχιζα να νιώθω ότι δεν πάει καλά, αλλά ακόμα δεν καταλάβαινα τι. Τις προάλλες όμως έφτασα να έχω φριχτούς πόνους στην πλάτη. Δεν ήταν ο πόνος που παίρνεις παυσίπονο και περνάει, ήταν μια μόνιμη ενόχληση που μειωνόταν μόνο όταν ξάπλωνα "τ'ανάσκελα". Έτσι όμως κάνεις δεν μπορεί να ζήσει για πολύ. Συνεπώς αποφάσισα να συνεχίσω το γυμναστήριο και τη φυσικοθεραπεία, προκειμένου να συμφιλιωθώ ξανά με το σώμα μου που τελευταία είχε γίνει μια φυλακή.

Σε αυτό το συμπέρασμα δεν έφτασα εύκολα. Όταν μάλιστα αποφασίζεις να έχεις μια οφισιαλ σχέση με έναν άνθρωπο, αμέσως μπαίνεις στη διαδικασία να μοιράζεσαι το χρόνο σου. Ταυτόχρονα όταν φτάσεις να πεις "δεν αντέχω άλλο, πιέζομαι, τρελένομαι" ο άλλος θα νομίσει αυτόματα ότι φταίει και βαρέθηκες και λοιπά δραματικά. Όμως δεν είναι κακό να πατάς καμιά φορά την παύση. Καταρχάς γιατί δεν μπορείς να είσαι καλά με κανέναν αν δεν είσαι καλά πρώτα με τον εαυτό σου. Όπως λένε κιόλας πολλοί, δεν θα σε αγαπήσει κανείς αν δεν σε αγαπάς εσύ πρώτα. Κατά δεύτερον, όλοι σίγουρα κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο που δεν αντέχεται άλλο ο τρόπος ζωής. Γι'αυτό υπάρχουν και οι διακοπές ώστε να μην τρελαθούμε, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις δεν αρκούν. Νομίζω από τη λιγοστή μου εμπειρία, πως όταν φτάσεις σε αυτό το σημείο χρειάζεται να δώσεις στον εαυτό σου μια μέρα άδεια να μαλακιστεί και λιγάκι. Δεν εννοώ να αυνανιστεί -βεβαίως κι αυτό καλοδεχούμενο είναι- αλλά να χαζολογήσει μες στο σπίτι χωρίς λόγο και αιτία. Μια μέρα που προορίζεται αποκλειστικά για να μειωθεί η ταχύτητα με την οποία έχει φορτσάρει το μυαλό το τελευταίο διάστημα έντασης. Μόνο τότε, αφού τελειώσει αυτή η διαδικασία, μπόρεσα να δω τι έκανα λάθος.

Η "μια μέρα" είναι καθαρά μεταφορική, καθώς κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες και υποχρεώσεις. Θυμάμαι παρεμπιπτόντως ένα "διαμαντάκι" κείμενο του αγαπημένου μου Πίκου για τη μοναξιά. Όσο και να προσπαθήσω να βρω μια πρόταση που να το περιγράψει, απλά θα γράψω κάτι ακατανόητο ή θα κοπιάρω το αρχικό κείμενο, οπότε απλά διαβάστε το. Επανερχόμενη στη "μέρα της άδειας", αυτή μπορεί να είναι και τα 20 λεπτά στο ντους ή η λίγη ώρα μπροστά στο καθρέφτη, όπου θα μείνεις για μερικά λεπτά μακριά από όλους, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό σου.

Προς το παρόν πάω να βγάλω τα αθλητικά από την ντουλάπα, να αντιμετωπίσω το αερόμπικ...

Βίτσια μεθυσμένων

Είμαι πεπεισμένη πως η μοίρα μου πλέον τό'χει να φροντίζω/νταντεύω μεθυσμένους. Ξεκινήσαμε από το boyfriend, που μετά από μια βαρβάτη έξοδο τά'φτυσε (κάτι άλλο τα έκανε βασικά...) και τον γύρναγα εγώ σπίτι, ενώ ο ταξιτζής προσπαθούσε να κάνει καμάκι την ώρα που ο άλλος επιθυμούσε να ξερνοβολήσει. Πόσο σουρεάλ μπορεί να είναι το ελληνικό πέσιμο τελικώς; 
Το αποκορύφωμα όμως ήταν όταν μετά από λίγες μέρες κλήθηκα να φροντίσω και άλλο μεθυσμένο, ο οποίος, όχι μόνο δεν ήταν και καλός μου φίλος, αλλά οι δικοί του φίλοι τον είχαν αφήσει λιγάκι αδέσποτο. Εγώ λοιπόν, τον χειριζόμουν perfectly και αν έπρεπε του φώναζα κιόλας προκειμένου να πάρει τα πόδια του για να φύγουμε από ένα πάρτυ που δεν ήμασταν πλέον καλοδεχούμενοι ως παρέα. Και μέσα σε όλη η τρέλα τον έπαιρνε τηλέφωνα η γκόμενα γιατί ζήλευε που πήγε σε πάρτυ (στο οποίο μπορούσε να είχε έρθει μαζί). Άδικο δεν είχε που την έτρωγαν οι ζήλιες, αλλά αντί να του τηλεφωνεί, μάλλον να τον στείλει στο διάολο θα άρμοζε. Εγώ μια φορά σε ξένες υποθέσεις δεν μπλέχτηκα και απλά διασκέδασα τις γελοίες συμπεριφορές των μεθυσμένων, καθώς ανέλυσα τα pattern που παρουσιάζουν. Αποφάσισα λοιπόν να χωρίσω τους μεθυσμένους σε κατηγορίες ανάλογα με το τι κάνουν κάθε φορά που μεθοκοπούν.

1. ο παίρνω τηλέφωνα
Είναι ο τύπος που όταν πιει παραπάνω απ'όσο αντέχει, πρέπει να του πάρεις το κινητό γιατί αρχίζει τα τηλέφωνα. Μα θα πάρει νυν και πρώην, μα θα αρχίζει να τηλεφωνεί σε φίλους, μα δεν ξέρεις ποιον μπορεί να πάρει. Και άμα εσύ δεν τα πίνεις μαζί του εκείνη την ώρα, πιθανό να σε πρήζει μέχρι το πρωί και μάτι να μην κλείσεις.

2. ο κοινωνικός
Αυτό το τυπάκι που στην καθημερινότητα ή είναι πολύ ντροπαλό ή πολύ σνομπ ή μια μίξη και τέλος πάντων μιλάει μόνο στην κλίκα του και σου τη σπάει, όταν τρέξει αλκοόλ στο αιματάκι του, μεταλλάσσεται. Τότε γίνεται ο σούπερ κοινωνικός τύπος που έστω για μια νύχτα γίνεται κολλητός με όλους. Και όταν ξημερώσει αναρωτιέσαι αν θα σε χαιρετά ή θα συνεχίζει να σηκώνει υποτιμητικο-κομπλεξικά το κεφάλι κάθε που τον προσπερνάς.

3. ο χορευταράς
Ναι υπάρχει αυτή η κατηγορία, με διάσημους αντιπροσώπους που θα μείνουν ανώνυμοι για λόγους οικονομικούς (δεν θα διαφημίσομεν κιόλα-), που όταν μεθούν είναι σαν να τους βάζεις νέφτι στο κωλομέρι. Πρέπει να σηκωθούν να χορέψουν με κάθε τραγούδι, αν είναι στα μπουζούκια θα ανέβουν πίστα και θα σύρουν πρώτοι το χορό και γενικώς θα χτυπάνε παλαμάκια με κάθε ευκαιρία. Αν είσαι μαζί τους ετοιμάσου να χορέψεις κι εσύ γιατί θα σε σηκώσει/στριφογυρίσει/ταρακουνήσει με κάθε τίμημα.

4. ο στρίπερ
Κι όμως το είδαν κι αυτό τα ματάκια μου. Ήμανε σ'ένα πάρτυ και πέφτω πάνω στην εξής σκηνή με τη φίλη μου: στο δωμάτιο που αφήνουμε τα παλτό, ένας τύπος είναι ξαπλωμένος φαρδύς πλατύς φορώντας μόνο ένα κίτρινο εφαρμοστό σλιπάκι με τον tweety και μια τύπισσα κάθεται δίπλα του και τον παρακαλά να μη γδυθεί. Τελικά αυτή μάθαμε ότι είχε άλλους σκοπούς και ύστερα από κανα μήνα το κουτούπωσε το παλικάρι. Πριν το ευτυχές ζευγάρωμα όμως, οι φίλοι του με ενημέρωσαν ότι το έχει συνήθειο σε κάθε μεθύσι να τσιτσιδώνεται. Ευτυχώς σε αυτό το gathering εγώ δεν είδα τον τουίτυ του.

5. ο θα σας σπάσω στο ξύλο όλους
Είναι ο άντρας ο βαρύς που θα κατεβάσει το ποτήρι και θα σηκώσει τα μανίκια για καβγά, απέναντι σε όποιον του μιλήσει κάπως ή αλλιώς, ή μιλήσει στο αμόρε του, ή απλώς βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο μαζί του και τον ζαλίζει με την ύπαρξή του. Το πιθανότερο είναι ότι θα απειλεί και χέρι θα σηκώσει μόνο για να στηρίξει το ζαλισμένος κεφάλι του. Είναι μια πληγωμένη ψυχή.

6. ο βιαστής
Όλοι όσοι πίνουμε σοβαρά, μετά από κάποιο σημείο αισθανόμαστε τη γνωστή ευχάριστη ζεστασιά στην καρδιά μας, τη γλώσσα μας να λύνεται σε βωμολοχίες και προστυχόλογα και γενικά τις αναστολές να φεύγουν. Ο εν λόγω τύπος μεθύστακα, όταν του φύγουν οι αναστολές, θα βγάλει από μέσα του τον βιαστή και ούτε οι οικείοι του δεν ξέρουν που θα φτάσει. Μα μπορεί να βγάζει την μπλούζα του, μα μπορεί να χουφτώνει ασύστολα το γκομενάκι που έχει βάλει στο μάτι, μα μπορεί και να το κλειδώσει πουθενά. Το πιο αστείο σκηνικό που έζησα με τον τύπο βιαστή είναι να βγάλει έξω το εργαλείο του και να παρακαλά μια κοπελιά να κάνουν σεξ, ενώ μάλιστα είχε οφίσιαλ αίσθημα, κι αυτή δεν τον ήθελε καν. Τρομάξαμε να τον μαζέψουμε.

7. ο που το παίζει ξεμέθυστος
Είναι ο παρλαπίπας που νομίζει ότι ξέρει τι μας συμβαίνει και θέλει να το αναπτύξει ακαδημαϊκά. Μπορούμε βέβαια να τον πούμε και παπαρολόγο. Πάντως δε σκάει με τίποτα. Και μένει και ο αφάσωτος του πάρτυ.

Φυσικά όλοι μπορεί να έχουμε βρεθεί στα μεθύσια μας σε περισσότερο από ένα ρόλους, ή να κάναμε πράγματα που δεν συμπεριλαμβάνονται στη λίστα. Σε κάθε περίπτωση, το αλκοόλ μπορεί να έχει πολύ άσχημες συνέπειες, γι'αυτό φροντίστε να έχετε κάποιον να σας κουβαλήσει/φροντίσει/συγκρατήσει, για να μην αφεθείτε κάπως έτσι, ή για να μην φτάσετε να κουτουπώσετε κάτι σαν αυτόν.

Και τώρα βγαίνω να τα πιω.

Είναι μύθος το δασύτριχό σου στήθος

Σήμερα με απασχόλησε σοβαρά -σε βαθμό να φάω τα μουστάκια μου και να ξύσω όλα τα χαλιά- το ζήτημα του μύθου γύρω από ένα όνομα. Η ιστορία ξεκίνησε κάπως έτσι... Μια φίλη μου εδώ και χρόνια μου λέει για έναν δάσκαλο χορού που είχε κάποτε ο οποίος υπέθετε πως είχε μεγάλο πέος. Πώς έφτασε σε αυτό τη συμπέρασμα; Ακόμα κι η μάνα της παρατηρούσε ότι ένα βουναλάκι εξέχει στον καβάλο του. Εγώ της έλεγα πως μπορεί απλά να φόραγε εφαρμοστά - κάπως έτσι έχω τους χορευτές latin στο μυαλό μου- ή νά'χει μεγάλα αρχίδια ή να είναι πολύ τριχωτός και χιπις και να κάνει μαξιλαράκι. Αλλά πάρα τις εναλλακτικές μου, ο μύθος του χορευτή κράτησε χρόνια, μέχρι που οι μικρές παρθένες γράφονταν στη σχολή για να τον δουν αλλά ο τύπος είχε φύγει φαντάρος. Και εδώ ταιριάζει αυτό το χιτάκι της Γαρμπή, ξέρεις ως προς το μέγεθος, που έσπευσε να μου θυμίσει ο Πίκος Απίκος (πήρες αρκετή δόξα;) ο οποίος είναι υπέροχος, κούκλος και αθλητικός (φτάνει;). Τελικά, για να γυρίσουμε στη φίλη, μετά από χρόνια τον κουτούπωσε (αμήν!) και μάθαμε όλοι ότι όντως την είχε μεγάλη ή τουλάχιστον μεγάλη για τα δεδομένα της φίλης. Μέτρο σύγκρισης: η παλάμη. Δηλαδή, κατά πόσο μπορούσε να την κλείσει η όχι. Τι να πεις...

Παρομοίως θυμάμαι πριν χρόνια που μου κόλλαγε ένας τύπος στο facebook (όταν είχα) και τον έδειξα στην καλή μου σχολική φίλη να τον τσεκάρει. Και όχι μόνο τον τσέκαρε, αλλά τον ήξερε κιόλας και μάλιστα είχε τη φήμη σε όλη τη γειτονιά ότι είναι και ο καλύτερος στο κρεβάτι. Υπήρχε στη γειτονιά ο θεός του σεξ κι εγώ δεν το ήξερα και δεν τον ήξερα. Πάνω που ίσως να υπήρχε ελπίδα διόρθωσης, δεν έμαθα ποτέ αν ο μύθος ήταν βάσιμος -όπως η φίλη μου η άλλη εξέτασε τον χορευτή- γιατί ο γαμιάς της γειτονιάς, μπορεί να μίλαγε για τα γλυκά μου μάτια που είδε την Ανάσταση (ένα χωριουδάκι είναι η Αθήνα τελικά), αλλά εγώ του έριξα Χ πριν ενημερωθώ περί του μύθου του. Όποιος βιάζεται!

Πέρα από τις σχολικές ιστορίες για αγρίους, το ζήτημα του μύθου για μένα φούντωσε πραγματικά μόλις σήμερα που ανακάλυψα ότι ένας μύθος εξαπλώνεται γύρω και από το δικό μου όνομα. Κι αυτό γιατί οι άνθρωποι, και δη οι άνδρες και δη οι μεθυσμένοι και δη αυτοί που έχουν καιρό να παρκάρουν το ερπετό τους, τους λες δυο πράματα και ακούν άλλα δέκα επιπλέον που δεν τους είπες. Ο κολλητός του φίλου μου, ανήκει σε όλες τις παραπάνω κατηγορίες και η ιστορία εξελίχθηκε κάπως έτσι:

Ήμανε... σε πάρτυ με πολλές μεθυσμένες -τη χαρά- ενώ εγώ απλώς βρισκόμουν σε μια ευθυμία από το ποτό και ήθελα να πειράξω λίγο το αγόρι μου με την ιδέα να φιλήσω μια τύπισσα που μεθοκοπούσε δίπλα μου. Τονίζω, το kinky βρισκόταν στην ιδέα και μόνο, δεν έκανα και πρόταση. Εκείνος βέβαια, με τη σοβαρότητα του σπαστικά ξεμέθυστου του πάρτυ ,απάντησε πως δεν θα με μοιραζόταν με κανένα ανθρώπινο ον. Με άλλα λόγια, μην τολμήσεις και φασώσεις θηλυκό, σε γά...σα.

Περνούν οι μέρες -φτάνω στο θέμα μου- και είμαστε στο σπίτι του κολλητού ο οποίος ανοίγει το ένα κρασί μετά το άλλο για να ρίξει ένα γκομενάκι το οποίο όλως περιέργως ήθελε εμένα (τι πέραση που έχω η άτιμη!) Εκεί λοιπόν, για να μη φανώ αγενής και προσβάλλω την κοπέλα, επανέλαβα τα λόγια του αγοριού ότι μπλα μπλα... δεν θα με μοιραζόταν, να φανεί ότι με εμποδίζει βραδερφέ μια ανώτερη δύναμη και δεν ενδίδω.

Ο κολλητός -παρόλο που το φάσωσε τελικά το γκομενάκι- άκουσε τα λόγια μου σαν φαντασίωση και τα μετέφερε αναλόγως. Μέσα σε λίγο καιρό (ή μπορεί απλά εγώ να άργησα κανα δίμηνο να το μάθω) όλοι οι φίλοι και μη του αγοριού μου "έμαθαν" τι ξενέρωτος και συντηρητικός είναι ο δικός τους σε αντίθεση με εμένα που είμαι η σούπερ απελευθερωμένη στο σεξ και του προτείνω να κάνουμε τρίο και λοιπά ανωμαλιάρικα και εκείνος αρνείται. Ξαφνικά είχα γίνει η θεά του σεξ κι ο άλλος ο τυχερός του τζακ ποτ, ο οποίος μπορεί όργια να μην δεχόταν να κάνει (ούτε στη φαντασία) με την κοπέλα που είχε δαγκώσει τη λαμαρίνα (ε, να παινευτούμε) αλλά, καθώς δεν τον χαλούσε να κομπάζει στην αντροπαρέα, δεν φρόντιζε να διορθώσει και τη φήμη μου.

Κατά πόσο βέβαια αυτό είναι φήμη, μύθος ή πραγματικότητα, ακόμα δεν τό'χω αποφασίσει. Μια φορά πω ότι απελευθερωμένη τόσο δεν είμαι. Αν ήταν άσχετος ο τύπος που θα συμμετείχε, μπορεί και να έδινα μια σκέψη, αν το αγόρι απλά έπαιρνε μάτι θα τού' δινα και δυο σκέψεις -λέμε τώρα- αλλά να δω εγώ το δικό μου μανάρι να το μπαλαμουτιάζει άλλη, θα βγάλω τα νύχια μου και θα τη γδάρω. Άσπρη γάτα, όχι και άσπρο πρόβατο.

Και κάπως έτσι, μου βγήκε το όνομα, χωρίς να βγάλω τα μάτια μου. Αυτά είναι.

Poor is the man whose pleasures depend

 on the permission of another...

Υ.Γ.: ** Γείτονα, αν διαβάσεις την ιστορία, να ξέρεις ότι κάνω Ανάσταση στην ίδια εκκλησία ακόμα. **

Το Χρονικό της Ίωσης

"I'm not sick, my nose is just overflowing with awesome"

Ή με ματιάσανε, ή μάγια μου κάνανε, φταίει ο ανάδρομος ή με καταράστηκε μια κομπλεξική. Όλα μαζί γινήκαν τα κακά κι εγώ σιγοψήνομαι στον πυρετό εδώ και τέσσερις μέρες και δε λέω να γιάνω! Κι από πάνω είδα όλο τον 4ο κύκλο του trueblood σε ένα 24ωρο... (παρένθεση: ανάμεσα στην εναλλαγή αίμα-σεξ-αίμα έδειξε και μια αστεία σκηνή: ένας τύπος χωρίζει μια βαμπιρίνα και πετάει τα πράγματά της σε μια κούτα* κι ανάμεσα, το βιβλίο του twilight! Αχ και πονώ όταν γελώ) Μα μιλάμε για χρονικό και ξεχάστηκα.

Μέρα πρώτη: Μπουζούκια

Γιόρταζε ένας φίλος και αποφάσισε το ΣΚ να μας πάει μπουζούκια. Χαρά, φτιασίδια και πήλινγκ η γατούλα, ετοιμάστηκα φωτιά για το βράδυ, το οποίο ακολούθησε με πολύ ποτό και παθητικό τσιγάρο. Κάποια στιγμή ανάμεσα στα ουίσκια, σήκωσαν το άσπρο γατάκι μαζί με την κοπέλα του εορταζόμενου να χορέψουμε και να ανέβουμε στην πίστα να γίνει πανικός και να περάσουμε ουάου. Μία τύπισσα μόνο δεν χόρεψε, δεν πέταξε λουλούδια, δεν χτύπησε παλαμάκια βρε αδερφέ! Νομίζω μόνο πως σηκώθηκε για σεξ στην τουαλέτα με το συνοδό της -τον οποίο είχε φοβερίσει κιόλας να μην χορεύει ποτέ- και γενικώς ήταν λίγο wet blanket. Τι σχέση έχει αυτό με την ασθένεια; Ε όταν αρρωσταίνουμε πρέπει να κράζουμε.

Μέρα δεύτερη: Hangover

Κενή μέρα και αδιάφορη, που την περνάς φροντίζοντας τον εαυτό σου και τους άλλους μεθυσμένους και βασικά κοιμάσαι όλη την ώρα

Μέρα τρίτη: Καθαρά Δευτέρα

Ευκαιρία να φας μέχρι σκασμού θαλασσινά και ταραμοσαλάτα μιας και αετός ούτε καν με τέτοιο κωλοβρόχι. Βασικά ακόμα ήμουν σε φάση hangover οπότε ο αετός δεν πέταγε ποτέ.

Μέρα τέταρτη: ιωσούλα μωρέ

Ξυπνώ και νιώθω νεκρή αλλά σκέφτομαι ότι την Τετάρτη θα είμαι περδίκι. Συνεχίζω να το πιστεύω έως το απόγευμα.

Μέρα δεν θυμάμαι, γιατί ξεκίνησε το χάος. Και μετά το τίποτα.

Έβρισα 27 φορές τον πατέρα μου που είμαι άρρωστη, και 16 φορές είπα ότι θέλω να πεθάνω. Μετά μετάνιωσα 59 φορές που διέγραψα το facebook, 87 αποφάσισα να φτιάξω καινούριο και μόνο 2 υπενθύμισα στον εαυτό μου "γατούλα άσπρη, το facebook δεν αρκεί για να σου κρατήσει παρέα." Α, και παραλίγο να φτιάξω twitter. Δηλαδή μπορεί και να έφτιαξα.
Τελείωσα ένα βιβλίο και άφησα άλλα τρία στη μέση. Είδα ταινίες που βαρέθηκα ή μπορεί και να μην τις είδα και να είχα παραισθήσεις. Μίλησα καμιά 1600 λεπτά στο τηλέφωνο και έστειλα τα μισά μηνύματα. Δοκίμασα να βατευτώ με πυρετό για να δω πως είναι. Τελικά μετά μου ανέβηκε κι άλλο και αποφάσισα να κάνω μήνυση σ'αυτόν που μου είπε ότι το σεξ ρίχνει τον πυρετό. Εν τω μεταξύ, ψηνόμουν σε τέτοιο βαθμό που άρχισα να αναρωτιέμαι αν η τόσο υψηλή θερμοκρασία του σώματος σκοτώνουν τα σπερματοζωάρια. Αλλά να μου πεις, εδώ τα μικρόβιά μου δεν μπορεί να κάψει...
Και καθώς επαναλαμβάνω συνεχώς πόσο βαριέμαι, μια ανώτερη δύναμη με ακούει και σκάνε δυο προτάσεις για έξοδο και ένα πάρτυ που ανέμενα πώς και πώς. Και τα χάνω όλα. Τόσο ακριβά να πληρώσω τα μπουζούκια δηλαδή;
Βαριέμαι τόσο ανελέητα που πήρα να δω επεισόδια του Glee. Ακόμα δεν το έκανα, αλλά κοντοζυγώνουν οι ώρες που θα πέσω στην ανάγκη. Τα περαστικά μου, τα πίνω στην υγεία μου.

Barney